INTERVIEW - BOOKIA

Σ. Δόικας: Θα έλεγε κανείς ότι το έργο σου εντάσσεται στο πλαίσιο του μεταμοντέρνου καθώς εμπεριέχει στοιχεία όπως η αποσπασματικότητα, το εφήμερο, η ασυνέχεια, η αποδόμηση της γλώσσας και των κωδικών επικοινωνίας, η κατακερματισμένη αίσθηση ταυτότητας. Αισθάνεσαι ότι ανήκεις στο ευρύτερο πλαίσιο του μεταμοντερνισμού; Δ. Λυάκος: Για να ξεκινησουμε και λιγο αστειευομενοι, κανονικα δεν πρεπει να απαντησω σε αυτη την ερωτηση, η μαλλον δεν πρεπει να απαντησω κανονικα σε αυτη την ερωτηση. Εν οψει του θανατου του συγγραφεα θα σου ελεγε ο Barthes, ο Λυακος δεν εχει καμια προτεραιοτητα εναντι κανενος αλλου αναγνωστη να ερμηνευσει και να κατηγοριοποιησει το κειμενο. Αν καταλαβαινω καλα, αυτο εννοεις οταν με ρωτας αν ανηκω, προφανως εννοεις αν ανηκει το κειμενο. Το να ανηκα «εγω» στο μεταμοντερνισμο θα σημαινε οτι εργαζομαι συνειδητα με σκοπο τη συγγραφη βιβλιων που θα εμπιπτουν στην κατηγορια του μεταμοντερνου – αυτο φυσικα δεν μπορει να ισχυει, και ουτε χαιρομαι, η λυπαμαι οταν η κριτικη συνδεει η κατηγοριοποιει τα βιβλια μου κατ’ αυτο τον τροπο. Οι κριτικες που διαβαζω διιστανται, καποιοι μιλουν για μεταμοντερνισμο, καποιοι αλλοι για επιστροφη του High Modernism. Ειλικρινα αυτες οι κατηγοριοποιησεις μου θυμιζουν την εμμονη της σκεψης με την αναζητηση ταυτοτητων και ετεροκαθορισμων που περιεγραφε ο Adorno.